Να 'μαστε πάλι...

To blog μας παραπαίει στο διαδίκτυο για πάνω από 2 χρονια... :( Οι λόγοι που το αφήσαμε δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει το ότι σήμερα βρισκόμαστε και πάλι εδώ, να σχολιάζουμε τα κακώς κείμενα και την καθημερινότητα με τον δικό μας τρόπο...

Όσοι πιστοί ΞΑΝΑ-προσέλθετε :)

Προ-Αστειακός

Ακούς για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ακούς για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Ακούς για τη ρύπανση από τα αυτοκίνητα. Και ακούς και τους συγκοινωνιολόγους να μας αποκαλούν Ελληνάρες, καλοπερασάκηδες, αυτοκινητάκηδες... Άσε που και η βενζίνη έχει πάει στο Θεό... Και λες "ε, ας κάνω κάτι κι εγώ, σαν μονάδα". Και αποφασίζεις να φύγεις διήμερο χωρίς το αυτοκίνητό σου. Να συμβάλλεις κι εσύ στο... "αποπήξιμο" της Εθνικής Οδού. Και αποφασίζεις να ταξιδέψεις με τον προαστικό. Πληρώνεις 5 ευρουλάκια από το υστέρημά σου και ξεκινάς για Κόρινθο... Απολαμβάνεις μια χαρά το ταξίδι, κι ενώ κοιτάς απ' το παράθυρο, χαμογελάς σαρκαστικά βλέποντας τους οδηγούς των αυτοκινήτων δίπλα, στο δρόμο, να περιμένουν μέσα σε ατέλειωτες ουρές, στα διόδια.
Κι όμως, η επιστροφή δεν είναι όπως ακριβώς η μετάβαση... Γιατί, ενώ στέκεσαι υπομονετικά στη στάση της Κορίνθου περιμένοντας τον επόμενο συρμό, αντί αυτού έρχεται μια κονσέρβα με τέσσερα βαγόνια που ξεχειλίζει από κόσμο και βαλίτσες! Και δεν μπορείς όχι να κάτσεις, αλλά ούτε και να σταθείς. Ο ένας κυριολεκτικά πατάει τον άλλο! Και το επόμενο δύωρο σε βρίσκει όρθιο, κακομοιριασμένο, με πατημένα πόδια και τσακισμένα νεύρα! Κι αυτή τη φορά, κοιτάζοντας έξω, στο οδικό δίκτυο, αν φυσικά βρίσκεσαι κοντά στο παράθυρο και δεν υπάρχει καμία μασχάλη να σε εμποδίζει να γυρίσεις το κεφάλι, ζηλεύεις τους άλλους οδηγούς, τους πηγμένους στην κίνηση και την ταλαιπωρία. Αυτοί, τουλάχιστον κάθονται!!!
Και ερωτώ: Ενώ οι ιθύνοντες καλώς έχουν προβλέψει δρομολόγια κάθε μία ώρα, γιατί βάζουν τόσο λίγα βαγόνια ενώ η ζήτηση είναι μεγάλη; Οεο; Τι θα κόστιζε, άραγε να διπλασιάσουν τον αριθμό των βαγονιών; Άλλωστε, οι σταθμοί το επιτρέπουν! Ο κάθε συρμός, μπροστά στην αποβάθρα των επιβατών μοιάζει με κουτσουλιά σε πεζοδρόμιο!
Έλεος πια! Κάνουν κάτι καλό σ' αυτό το κράτος, και το αφήνουν ανολοκλήρωτο, να υπολειτουργεί κάτω από την ανοχή του κόσμου, του απλού επιβατικού κοινού, που ψάχνει εναλλακτικούς τρόπους διαφυγής απ' την πρωτεύουσα... Αλλά για πόσο ακόμη θα ανεχόμαστε; I wonder...

Έτσι, μάλιστα!

Δεν έχουμε καλά καλά διανύσει ούτε το μισό καλοκαίρι του έτους 2008, και οι εικόνες με τις πυρκαγιές ανά την Ελλάδα, "ξαναματαεπαναλαμβάνονται!!!" Το ότι δεν υπάρχει κανένας κρατικός μηχανισμός πρόληψης, είναι γεγονός. Το ότι δεν υπάρχει ουσιαστική και καταλυτική αντιμετώπιση σε περίπτωση πυρκαγιάς, αλλά όλα βασίζονται μόνο στη... φορά του ανέμου και τη θέληση του Κυρίου (δεηθώμεν), είναι γεγονός. Το ότι δεν ιδρώνει το αυτάκι τους, είναι γεγονός.
Πρόπερσυ είχαμε την Χαλκιδική, πέρισυ την κατακα(η)μένη Πελοπόννησο και την Πάρνηθα, φέτος έχουμε ξεκινήσει από τα... light προϊόντα (βλ. Υμηττός) και... στη συνέχεια θα δούμε τι συμπεριλαμβάνει το μενού των αχόρταγων οικοπεδοφάγων και των ανήμπορων και ανίκανων πολιτικών-θεατών.
Για τα δεινά της φωτιάς, δεν συντρέχει λόγος να γίνει καμία αναφορά. Είναι τόσο γνωστά και χιλιοειπωμένα, σε σημείο που, πολλές φορές καταντούν απλά γραφικά. Έτσι κι αλλιώς, αυτοί δεν ακούν. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ευχηθούμε όλοι αυτοί να "ΚΑΟΥΝ" ως πολιτικοί και να "ΑΝΑΔΑΣΩΘΟΥΝ" απλά ως ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι, μήπως και τελικά γλυτώσουμε και κανένα δασάκι της πατρίδας μας.

Γιωργο... ΠΡΟΣΕΧΕ!

H είδηση της πτώσης από ποδήλατο του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης (και νυν, και αει...) κύριου Γιώργου Παπανδρέου, λίγο πριν από τις άγιες μέρες του Πάσχα, συγκλόνισαν το πανελλήνιο! Ωστόσο, τόσο ο ίδιος ο κύριος Παπανδρέου όσο και άτομα του στενού του κύκλου, δεν θέλησαν να δώσουν στη δημοσιότητα λεπτομέρειες σε σχέση με το συμβάν. Παρόλα αυτά, ο φωτογραφικός φακός του "kommatakia" ήταν εκεί και κατέγραψε τόσο τη στιγμή της πτώσης, όσο και τον διάλογο που προηγήθηκε της τραγικής εκείνης στιγμής.
Συγκεκριμένα, ο κύριος Παπανδρέου, είχε "εξέλθει όξω" μετά της μητρός του, Μαργαρίτας. Ο επίδοξος, λοιπόν, ποδηλάτης, λίγο μετά το ζέσταμά του, επιδόθηκε σε φιγούρες και πιρουέτες α λα "free style situation (oh yea man...)" Μάταια η κυρία Μαργαρίτα προσπαθούσε να συνετίσει το βλαστάρι της. "Γιωργάκηηηηη!!!! Μην τρέχεις", "Γιωργάκηηηηηη!!! Μην κάνεις σούζες", "Γιωργάκηηηηη!!! Μη χτυπάς τα άλλα τα παιδάκια..." Και τότε το κακό δεν άργησε να συμβεί. Τρεις φράσεις του Γιώργου ήταν αρκετες, σε τρεις κύκλους που έκανε γύρω απ' τη μητέρα του.... "Κοίτα, mommy! Χωρίς χέρια... βζζζζζ (--->κύκλος)", "Κοίτα, mommy! Χωρίς πόδια... βζζζζζ (----> κύκλος)... ιιιιου... μπαμ... ωχ... αχ..., "(κλαίγοντας).. κοιτα mommy... χωρίς δοντιαααααα.... "

Πλημμύρα στο... Νέο Φαληρο!!!

Θεομηνίες και... φουρτούνες έζησε χθες η περιοχή του Ν. Φαλήρου, μετά την ήττα του Ολυμπιακού από την ΑΕΚ με σκορ 4-0! Τα νερά του Κηφισσού φούσκωσαν επικίνδυνα και απείλησαν να πνίξουν την ήδη πολύπαθη, από πλημμύρες του παρελθόντος, περιοχή! Αιτία δεν ήταν κάποια κακοκαιρία βορειότερα (ίσα ίσα, προς Ποδονίφτη μεριά είχε λιακάδα...) αλλά τα αστείρευτα δάκρυα εκατοντάδων οπαδών των ερυθρολεύκων, κάθε φύλου και ηλικίας, που είχαν σταθεί πάνω απ’ την όχθη του ποταμού (σε στυλ “να πέσω-να μην πεσω”), τραβώντας τα μαλλιά τους και χτυπώντας τα στήθη τους σαν γριές Μανιάτισσες μοιρολογίστρες. Όταν δε η στάθμη του ποταμού άρχισε να ανεβαίνει επικίνδυνα, ειδοποιήθηκε αμέσως κλιμάκιο του ΥΠΕΧΩΔΕ όπου απομάκρυνε το πλήθος, μιλώντας του γλυκά, συλλαβιστά και ψιθυριστά (γιατί πονάω...) Στη συνέχεια, ο κόσμος σχημάτισε πορεία και κατευθύνθηκε με πανό και συνθήματα προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία, γιατί, όπως και να το κάνουμε, και για την ήττα της ομάδας τους έφταιγαν οι Αμερικάνοι (και ο ΟΤΕ, φυσικά...!)

Σκόπια... βοΣΚΟτοΠΙΑ!

Παρατηρώντας τις τελευταίες εξελίξεις στο σκοπιανό, μόνο μία φράση μπορεί να μας έρθει στο μυαλό: "Δώσε θάρρος στο χωριάτη, να σ' ανέβει στο κρεβάτι..." Διότι η ανεκτικότητά μας επί 15 συναπτά έτη, εκτός από την ανορθόδοξη επιμονή στο όνομα "Μακεδονία", δημιούργησε στους "προσφιλείς" μας γείτονες και την ψευδαίσθηση πως τα σύνορα του κράτους τους θα έπρεπε να εκτείνονται ακόμη και κάτω από τη Θεσσαλονίκη!!! Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μ. Αλεξάνδρου, καλή του ώρα εκεί που είναι! Αλλά ακόμη κι εκεί που βρίσκεται, όσο κι αν οι Σκοπιανοί διεκδικούν με περίσσια επιμονή το όνομά και την καταγωγή του, σίγουρα εκείνος θα τους έχει... αφοδευμένους!

Nτροπή σου, Άννα Βερούλη!

Αν και το όνομα της κυρίας Άννας Βερούλη είναι συνυφασμένο με τη γενικότερη ιδέα και τις αξίες του αθλητισμού, από την περασμένη Δευτέρα συνεπάγεται με τα βλακώδη αποτελέσματα της ημιμάθειας. Όντας, λοιπόν, καλεσμένη στην... υψηλού επιπέδου εκπομπή "Μπορώ" της... έγκριτης και... καταξιωμένης παρουσιάστριας Άννας Δρούζα (βλ. "Φραπελιά"), και μέσα στα πλαίσια μιας συζήτησης περί υγείας και διατροφής, ούτε λίγο ούτε πολύ η κυρία Άννα Βερούλη δήλωσε με στόμφο πως είναι προτιμότερο να πεθάνει κανείς νέος και υγιής παρά να κάνει καθημερινή χρήση ινσουλίνης!!! Με λίγα λόγια, πάντα κατά την εν λόγω κυρία, όσοι πάσχουν από Σακχαρώδη Διαβήτη, θα πρέπει κανονικά να πετιούνται στον Καιάδα! Μάθε όμως πρώτα, κυρία Βερούλη, του Αθλητισμού και της Πολιτικής, τι σημαίνει Διαβήτης και -στη συνέχεια- πάρε πίσω τα ρατσιστικά καρφιά σου ενάντια μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων (συμπεριλαμβανομένων και μικρών παιδιών) που αγωνίζονται καθημερινά για μια καλή ρύθμιση σαχκάρου, κάτι που εσένα το πάγκρεάς σου στο παρέχει αυτόματα...

"Χίλιες φορές καλύτερα να απολαμβάνει κανείς το δώρο της ζωής κάνοντας χρήση ινσουλίνης (μια φυσική ουσία στο κάτω κάτω της γραφής), παρά να ρεζιλεύει την παρτίδα του κάνοντας ανέντιμα ενέσεις αναβολικών (nandrolone στην δική σου περίπτωση) όπως όταν αποκλείστηκες από τους Ολυμπιακούς του 1984...."
www.sugarfree.gr

Νέα δρομολόγια από τον ΗΣΑΠ!

Τρεις νέοι σταθμοί του ΗΣΑΠ φαίνεται πως είναι στα... σκαριά! Ήδη χθες τέθηκε σε δοκιμαστική εφαρμογή το νέο δρομολόγιο προς Σύρο, Τήνο και Μύκονο. Εύστοχες λοιπον οι επιλογές των ιθύνοντων του Οργανισμού, αν λάβουμε υπόψη μας και το γεγονός ότι οι τρεις αυτοί προορισμοί είναι οι πλέον δημοφιλείς στον μέσο Έλληνα βιοπαλαιστή που... έχουν δει πολλά τα μάτια του (κι έχει να δει ακόμη....) Άντε, παιδιά, με το καλό και μέχρι την Κρήτη!

"Χιόνια στην Ακρόπολη, που δεν πάω δουλειά σημαίνει"

Ζάχαρη τη βγάλαμε στην Αθήνα, την περασμένη Δευτέρα! Όλες οι εταιρίες, όλα τα μαγαζιά κλειστά! Μέχρι και ο κυρ Βρασίδας ο περιπτεράς, που φημίζεται για την "εβραιοσύνη" του, δεν άνοιξε την... επιχείρηση! Και καλά να κάτσεις σπίτι λόγω του χιονιού, να κάτσεις όμως λόγω "σούπας" από τους πάγους; Δε λέει! Αν είναι να σακατευτούμε, καλύτερα δουλειά! Γιατί γεγονός είναι ότι τα περιστατικά καταγμάτων λόγω πτώσης ακόμα και έξω στα μπαλκόνια, αυξήθηκαν κατά 400% αυτές τις μέρες! Οπότε; Τι μένει να κάνουμε; Πρώτον, εντατικά μαθήματα βαδίσματος σε παγωμένο δρόμο και δεύτερον, μετά το χορό της βροχής να μάθουμε και τον χορό του χιονιού, να χορέψουμε όλοι μαζί μήπως και επαναληφθεί αυτή η... άτυπη αργία :D

Prison Break: Προσεχώς νέα... επεισόδια!

Ο 4ος κύκλος της δημοφιλούς σειράς Prison Break είναι γεγονός! Κι αυτή τη φορά θα προβάλλεται καθημερινά απ' όλα τα κανάλια. Ο Lincoln Burrows μαζί με τον αδελφό του Michael Scofield λοιπόν, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια σειρά αδικημάτων που διαπράττονται σε ένα μικρό και -ο Θεός να το κάνει- αδιάφθορο κράτος της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Με τη βοήθεια του "αμόλυντου" και έμπειρου δικαστή Alex Tsipran κλείνουν στη φυλακή τους ενόχους που ευθύνονται για όλη αυτή την κατάσταση. Το μόνο που μένει να δούμε είναι αν θα μπορέσουν να... αποδράσουν, κοινώς να τη σκαπουλάρουν! Η συνέχεια επί της οθόνης...

Και μη χειροτερα...!

Τι θα γίνει, επιτέλους, με εκείνο το περιβόητο DVD; Κανείς δεν το μόνταρε, κι όλοι μιλάνε για μοντάζ. Κανείς δεν το είδε, κι όλοι γνωρίζουν γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Και, φυσικά, κανείς δεν είναι ο κομιστής. Πήγε μόνο του! Έτσι εξηγείται το φαινόμενο του ιπτάμενου DVD που εθεάθη πάνω από την Αθήνα και επιβεβαιώθηκε από αξιόπιστες μαρτυρίες πολιτών (βλ. προσεχές επεισόδιο στις "Πύλες του Ανεξήγητου").
Σε λίγο, όπως πάμε, η Δικαιοσύνη (ποια; Μα, η Δικαιοσύνη! Κουφός είσαι;) θα σταματήσει τις ανακρίσεις και τις έρευνες και θα επικεντρωθεί στην αλάνθαστη επιστημονική μέθοδο της ρίψης των κουκιών, για να ρίξει φως στην υπόθεση! Δεν θα της μείνει και τίποτ' άλλο!...

Λες;

Και λέει ο ένας:
- Ποια σκηνή κόπηκε από τον "Τιτανικό;"
Κι απαντάει ο άλλος:
- Η σκηνή που ο Μητσοτάκης χαιρετάει το πλοίο...

Τελικά, ο μοντέρ της ταινίας δεν έκανε και τόσο καλή δουλειά... :)

Τρεχάτε ποδαράκια μου...

Καλά, το πώς βρέθηκε ο κυρ Κώστας μέσα στο μάτι του κυκλώνα, το περασμένο Σάββατο, ούτε κι ο ίδιος δεν το κατάλαβε...

Είχε πολύ καιρό να ανεβεί στο κέντρο. Βλέπεις, ως γνήσιος Πειραιώτης, προτιμούσε να κάνει τα ψώνια του εντός των ορίων του λιμανιού. Εκείνη τη μέρα, όμως, έσπασε ο διάολος το ποδάρι του, που λένε! Τι την ήθελες, κυρ Κώστα, τη βόλτα στην πρωτεύουσα; Πότε βρέθηκε μέσα στο μπουλούκι, ούτε που θυμάται... Να τον τραβάνε απ' τη μία, να τον ποδοπατούν από την άλλη... Αμ, δε σου φταίει κανείς! Είδες εκεί βαβούρα, κι έτρεξες να ικανοποιήσεις την περιέργειά σου! Αφού έτσι κι αλλιώς, θα τα 'βλεπες το βράδυ στις ειδήσεις! Τι δουλειά είχες εσύ με τους... κρανιοφόρους;
Κι ο απολογισμός; Ένα σακάκι με ένα μανίκι, απώλεια τσατσάρας απ' την κωλότσεπη, πάει κι η σακούλα με το μοσχαράκι που είχε ψωνίσει νωρίτερα απ' τη Βαρβάκειο... (Σσσς, μη στενοχωριέσαι, κυρ Κώστα, δεν θα πω για το περουκίνι)!

Ένα τσιγάρο δρόμος...

Τελικά, σε καπνίζει το ρημάδι. Δεν το καπνίζεις! Από την ώρα που θα ανοίξεις τα μάτια σου, μέχρι και λίγο πριν πλύνεις τα δόντια σου το βράδυ, το 'χεις στο στόμα σου σαν προέκταση των χειλιών σου! Κι ο χρόνος; Δεν τον μετράς πια σε ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα. Όλα mesureιαζονται με τους καρκινοσωλήνες:

- Μένετε κοντά με τη μαμά σου;
- Ναι, αμέ! Στο διπλανό τετράγωνο! Μέχρι να ανάψεις ένα τσιγάρο, έφτασες!

- Πόση ώρα κάνεις το πρωί να πας στη δουλειά;
- Τι να σου πω, περίπου 4 τσιγάρα κάνω στο αυτοκίνητο.

- Τι ώρα θα φύγουμε;
- Τώρα, να κάνουμε ένα τσιγαράκι και του δίνουμε!

Σκέφτηκες, όμως, ποτέ πως όσο μετράς το χρόνο σου με τσιγάρα, τόσο περισσότερο λιγοστεύει ο δικός σου ο χρόνος;
Έι! Ακούς; Σε σένα το λέω! Και -πρώτα απ' όλα- σε μένα...

Κάνε ότι... λέω!

"Περάστε, εδώ ειμαι! Λειτουργώ σαν πιόνι σας! Ανακατευτείτε στη ζωή μου, στην καρδιά μου, στα συναισθήματά μου!"

Θες να κάνεις πολλά στη ζωή σου! Όπως όλοι, κι εσύ έχεις όνειρα, φιλοδοξίες, βλέψεις. Θέλεις να ζήσεις όπως σου αρέσει. Θες να κάνεις πράγματα για σένα, θες να είσαι ελεύθερος... Μα, αναρρωτιέμαι, αλήθεια θες; Είσαι σίγουρος; Όχι, μη βιάζεσαι να απαντήσεις καταφατικά. Γιατί στην πραγματικότητα δεν θες! Μη δικαιολογείσαι, μη μου λες "δεν μπορώ". Διότι δεν υπάρχει "δεν μπορώ", υπάρχει "δεν θέλω"!

Ελεύθερη σκέψη και βούληση δεν ξέρεις καν τι είναι! Κι ενώ πιστεύεις ότι είσαι ανεξάρτητος, στην πραγματικότητα είσαι έρμαιο του περίγυρού σου! Κάθεσαι και δίνεις στον καθένα το δικαίωμα του τι κάνεις και τι δεν κάνεις. Όλοι γνωρίζουν τις κινήσεις σου μέσα στην ημέρα. Σε όλους χτυπάς αναφορά. "Ευπειθώς αναφέρω ότι σήμερα το πρωί ξύπνησα στις 7, πήγα στη δουλειά, το μεσημέρι έφαγα πατάτες, συνάντησα τον τάδε φίλο μου το απόγευμα και πήγαμε για καφέ στην δείνα καφετέρια, το βράδυ είδα τηλεόραση και έπεσα για ύπνο στις 12". Δεν κρατάς τίποτα για τον εαυτό σου. Πρέπει όλοι να ξέρουν τα πάντα! Όλοι είναι μέρος της ζωής σου. Δεν έχεις πια προσωπική ζωή.

Και τότε αρχίζει η κριτική. Σε ζώνουν από παντού. Σε κρίνουν για την κάθε σου κίνηση. Γιατί εκεί ενήργησες έτσι, γιατί εδώ δεν έκανες αυτό, γιατί εκεί δεν έκανες εκείνο... Είσαι πάντα λάθος. Όλα αυτά σε καταπιέζουν, σου σπάνε τα νεύρα. Αλλά είναι αργά για να χτυπήσεις το χέρι σου στο τραπέζι. Δεν έχεις, βλέπεις, το θάρρος, εσύ έχεις δώσει το δικαίωμα! Κι αυτό να κάνεις, θα είσαι πάλι λάθος. Δεν αντέχεις την κριτική, όμως. Πρέπει με κάποιον τρόπο να αμυνθείς. Σε συγκεκριμένες καταστάσεις, λοιπόν, που ασχολούνται μαζί σου και σε κρίνουν, αρχίζεις να παρουσιάζεσαι σαν θύμα! Όλοι οι υπόλοιποι φταίνε εκτός από σένα. Καλύπτεις τα λάθη σου και προσθέτεις λάθη στους άλλους, για να εξιλεωθείς. Για να γίνει η κριτική του περίγυρού σου πιο ανώδυνη. Αφού ανακατεύονται στη ζωή σου, τουλάχιστον να είναι παρόντες χαϊδεύοντάς σου τ' αυτιά. 

Και τότε, διώχνεις από κοντά σου τα άτομα που αγαπάς. Αυτό σε σκοτώνει ακόμη περισσότερο. Ακόμη και να θες πίσω τα αγαπημένα σου πρόσωπα, ξανά στη ζωή σου, δεν μπορείς να τα φέρεις! Γιατί πάλι καλείσαι να δώσεις αναφορά! Θα σε πουν και χαζό! Με τόσα που έχεις πει για να... καλύψεις τις λαδιές σου, δεν σε παίρνει! Έτσι συνεχίζεις να μην έχεις το θάρρος να αντιδράσεις. Είσαι ακόμα εκεί, έρμαιο του περίγυρού σου. Το παίζεις σκληρός, δεν σε νοιάζει τίποτα. Στην πραγματικότητα, όμως, είσαι δυστυχισμένος. Κι αυτοί, είναι ακόμη εκεί, να υποκινούν τα νήματά σου! Γιατί είσαι μαριονέτα.

Κι εγώ σε ρωτάω: Πότε όλοι αυτοί, που με τόση άνεση κι ευκολία σε κάνουν ό,τι θέλουν, πήραν ποτέ τη γνώμη σου για κάτι που αφορά τη δική τους ζωή; Πότε σου έδωσαν το δικαίωμα να τους κρίνεις; Πότε σου επέτρεψαν να ανακατευτείς σε κάτι δικό τους; Ποτε! Όσες φορές πήγες, έστω και απλά να πεις τη γνώμη σου για κάτι, σε αποστόμωσαν! Γιατί είναι δική τους η ζωή, όχι δική σου! Όλοι αυτοί, που ζητάς τη γνώμη και την έγκρισή τους για θέματα που στην πραγματικότητα δεν τους αφορούν, έχουν φτιάξει τη ζωή τους όπως εκείνοι θέλουν, χωρίς να σε ρωτήσουν. Δεν τους νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι, έκαναν τις δικές τους επιλογές! Κι έχουν εσένα να ασχολούνται, για να περνάει η ώρα!

Τώρα λοιπόν είσαι μόνος. Μονάχα σ' εκείνους στηρίζεσαι. Δεν σου έμεινε τίποτε άλλο. Τώρα είναι αργά; Ίσως. Αλλά πάντα υπάρχει ο χρόνος να ξαναρχίσεις με καινούρια δεδομένα, που δεν θα αφορούν κανέναν άλλο εκτός από σένα. Ξύπνα!!!

Λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος

Πάντα αναζητούσες καινούριες εμπειρίες, τρόπους να ταξιδεύεις τις αισθήσεις σου... Πάντα σου άρεσε να φτιάχνεις ονειρικά πλασμένους κόσμους με τα φτερά της φαντασίας σου...

Οι πτήσεις σου συνήθως ξεκινούν μετά τα μεσάνυχτα, όταν όλοι και όλα ησυχάζουν. Είναι η καλύτερη ώρα, λίγο πριν αποκοιμηθείς, για να μπορέσεις να λειτουργήσεις καλύτερα. Μπαίνεις στο δωμάτιό σου, κλείνεις την πόρτα και απομονώνεσαι από κάθε εξωτερικό παράγοντα που θα μπορούσε να σου αποσπάσει την προσοχή. Τα φώτα σβήνουν και μένεις μόνος στο σκοτάδι, σε χαλαρωτική στάση, κλείνοντας δειλά δειλά τα μάτια. 

Στην αρχή δεν μπορείς να διακρίνεις τίποτα. Εκτός από το απέραντο μαύρο που απλώνεται μπροστά σου, είσαι ακόμη σε φάση χαλάρωσης. Ένα αυτοκίνητο που φρενάρει απότομα δυο στενά πιο κάτω, μια νεανική παρέα που επιστρέφει από βραδυνή έξοδο και περνά κάτω από το παράθυρό σου με φωνές και γέλια, ένα τρίξιμο στην πόρτα του μπάνιου που δεν έκλεισες καλά, είναι αρκετά για να σε δυσκολέψουν στην... αυτοσυγκέντρωση!

Τότε, αποφασίζεις να βοηθήσεις την κατάσταση. Σηκώνεις τα χέρια και τρίβεις με επιμονή τα κλειστά μάτια σου. Και τότε κάτι γίνεται! Οι εξωτερικοί ήχοι διαρκώς ελαττώνονται ενώ αυξάνονται οι ήχοι των χτύπων της καρδιάς σου. Το σκοτάδι μπροστά σου αραιώνει. Στην αρχή διακρίνεις κάτι σαν φως. Μετά, σκιές και χρώματα! Άλλοτε πολύχρωμες μικροσκοπικές έχρωμες κηλίδες ξεπετάγονται σαν χρυσόσκονη μπροστά σου και άλλοτε διάφορες λευκές και μαύρες γραμμές σχηματίζουν κινούμενα συμμετρικά σχέδια, των οποίων το μέγεθος αυξομειώνεται. Ήδη είσαι χαλαρός και... απολαμβάνεις αυτό το γνώριμο θέαμα. 

Ξαφνικά όλα σβήνουν. Τη θέση των σχημάτων παίρνουν διάφορες διαδοχικές εικόνες, που αφορούν την ημέρα που πέρασε. Βλέπεις τα ίδια πρόσωπα, ζεις τις ίδιες καταστάσεις από το πρωί έως το βράδυ. Ξαναβιώνεις το άγχος και την ένταση της δουλειάς της συγκεκριμένης μέρας, ξαναγελάς με την ατάκα που άκουσες στην αγαπημένη σου εκπομπή στην τηλεόραση το απόγευμα, επαναλαμβάνεσαι στη συζήτηση που κάνατε με την παλιοπαρέα νωρίτερα το βράδυ, πίνοντας καφέ στο στέκι σας... Η μέρα, όμως, έχει τελειώσει, και το ξέρεις. Δύσκολη ή εύκολη, πέρασε! Κι εφόσον πέρασε, είσαι ήσυχος. Και τότε βρίσκεις το κουράγιο να συνεχίσεις. 

Το μυαλό σου ταξιδεύει σε προηγούμενες μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια... Είναι η ώρα του απολογισμού. Η ώρα της κρίσεως. Και δυστυχώς, οι εικόνες εκεί είναι συνήθως άσχημες. Τις ευχάριστες στιγμές του παρελθόντος σου τις σκέφτεσαι και τις συζητάς κατά τη διάρκεια της μέρας. Η νύχτα, όμως, δεν μπορεί να σε κρύψει. Πιάνεις τη ζωή σου από την αρχή, από εκεί που ουσιαστικά βγήκες στην κοινωνία. Η καρδιά σου χτυπά πιο δυνατά. Σκέφτεσαι τους ανθρώπους που έχεις πληγώσει, σκέφτεσαι τους ανθρώπους που σε έχουν πληγώσει, τα λάθη σου, τις αδυναμίες σου, τις συνέπειες στον κάθε δρόμο που επέλεξες στα σταυροδρόμια της ζωής... Αυτό σε πονάει. Η καρδιά σου χτυπά δυνατότερα. Την ακούς σχεδόν πεντακάθαρα.

Είναι πολύ εύκολο να ανοίξεις τα μάτια, να σηκωθείς και να ανάψεις την τηλεόραση, και το ξέρεις! Δεν υπάρχει πιο ανώδυνος τρόπος για να σε πάρει ο ύπνος. Όμως δεν το κάνεις. Βρίσκεσαι ακόμη εκεί, με κλειστά τα μάτια, και πονάς. Ίσως και να σου αξίζει αυτή η τιμωρία. Ίσως και να μη σου αξίζει. Όχι, δεν "τη βρίσκεις", δεν είσαι μαζόχας! Απλά ελπίζεις στη λύτρωση. Γιατί κάποτε διάβασες ότι η αυτοκριτική είναι η καλύτερη λύτρωση. Αρχίζεις να ξαναζείς καταστάσεις, να ξαναβλέπεις τα ίδια πράγματα. Και τότε γίνεσαι ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού σου. Παίρνεις επάνω σου όλα τα λάθη, αναλαμβάνεις την ευθύνη όλων των συνεπειών. Για ό,τι κι αν σου έκαναν, εσύ φταις. Τώρα τα βλέπεις πιο καθαρά τα πράγματα. Είσαι εσύ και ο εαυτός σου, κανένας άλλος. Η διαδικασία είναι επίπονη. Δεν είναι και εύκολο πράγμα να... "φτύνεσαι στον καθρέφτη". Εύχεσαι να μπορούσες να μην ήσουν τόσο ξεροκέφαλος ή επίμονος ή πεισματάρης. Εύχεσαι να μπορούσες να ελιχθείς στην εκάστοτε κατάσταση που αναδύεται στα βάθη του μυαλού σου, από το παρελθόν σου. Είναι πολύ δύσκολο. Η καρδιά σου σφίγγεται. Μαζί και το στομάχι σου. Ειδικά σε καταστάσεις που ακόμη σε πονάνε και σε βασανίζουν,  η αυτοκριτική σου είναι ακόμη πιο έντονη. Σχεδόν δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Πνίγεσαι!

Το σταματάς εκεί! Νομίζεις ότι θα εκραγείς. Αναζητάς καινούριες σκέψεις. Κάτι σε πιο λευκό, δεν αντέχεις το μαύρο της ψυχής σου! Και τότε αρχίζεις να ταξιδεύεις. Ξαφνικά νιώθεις ανάλαφρος. Σκέφτεσαι το αύριο. Η αισιοδοξία διαδέχεται το ψυχοπλάκωμά σου. Το βάρος αρχίζει και φεύγει. Αν και δεν πέρασες και λίγα, προσπαθείς να αναζητήσεις νέους δρόμους που θα σε λυτρώσουν. Όλα γύρω σου πολύχρωμα. Σκέφτεσαι πού θα βρισκόσουν τώρα και σε ποια κατάσταση, αν δεν είχες κάνει αυτά τα λάθη. Αυτό όμως δεν σε δυσαρεστεί. Σου αρέσει. Γιατί είναι σαν να το ζεις. Ταξιδεύεις σε διάφορα εναλλακτικά σύμπατα που θα μπορούσες και να τα είχες ζήσει! Και τα ζεις. Είναι εκεί, και ξετυλίγονται μπροστά σου. Άλλες φορές σου φαίνονται αστεία. Χαμογελάς. Άλλες φορές είναι άσχημα. Πάλι χαμογελάς. Γιατί ξέρεις ότι είναι "fake". Δεν σε πονούν. Αρχίζεις να εξυψώνεσαι. Νομίζεις ότι είσαι ο κυρίαρχος του κόσμου. Όλα εξαρτώνται από σένα. Παίρνεις κουράγιο και δύναμη. Μετά από την προηγούμενη "ήττα" σου στη μάχη με τον εαυτό σου, σου χρειάζεται μια τέτοια... προαγωγή! 

Όλα τότε σου φαίνονται πιθανά. Όλα είναι δυνατά στο να πραγματοποιηθούν. Σκέφτεσαι ότι ποτέ δεν είναι αργά και για τίποτα. Είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τους πάντες και τα πάντα, ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό. Προκαθορίζεις από τώρα τι θα κάνεις, βάζεις στόχους με βάση τις επιθυμίες σου, μπαίνεις στη διαδικασία τρόποων που θα σε βοηθήσουν να επανορθώσεις τα σφάλματα του παρελθόντος, κι ελπίζεις ότι θα σου έρθουν όλα όπως τα θες, όπως σου αξίζουν. 

Εκείνη την ώρα έχεις τόση δύναμη μέσα σου που όλα σου φαίνονται ότι θα γίνουν με το πάτημα ενός κουμπιού. Ελπιζεις στην καλή διάθεση των άλλων, πιστεύεις στη δύναμή σου... μα, μήπως το παράκανες; Μήπως η μέρα που θα ξημερώσει σε προσγειώσει απότομα στην πραγματικότητα; Άσε καλύτερα, μέχρι εδώ. Αρκετά σκαμπανεβάσματα είχες κι απόψε. Η ώρα πέρασε! Δεν έχει σημασία αν το... ταξίδι σου διήρκεσε πέντε λεπτά ή... μία ώρα. Σημασία έχει ότι κουράστηκες. Κι επειδη "ασθενής και οδοιπόρος αμαρτία ουκ έχει", καληνυχτίζεις δειλά δειλά τον εαυτό σου, χωρίς παρεξήγηση, και παραδίνεσαι στην αγκαλιά του Μορφέα... 

Οι σκέψεις στο μυαλό σου αρχίζουν να δυαλύονται... Σκοτάδι. Κοιμάσαι. Πού ξέρεις, όλο και κάποιο όνειρο μπορεί να δεις απόψε! Καλό ή κακό, δεν έχει πια και τόση σημασία. Σίγουρα θα είαι σχετικό με το... ταξίδι σου. Όπως και να 'χει το πράγμα, όμως, το πρωί θα είσαι έτοιμος να ζήσεις μια καινούρια μέρα, να προσθέσεις κι άλλα πράγματα στις αναμνήσεις του μυαλού σου και... αργότερα να τα ταξινομήσεις εκεί που τους αρμόζουν, για να μπορέσεις κάποτε να τα αναζητήσεις σε ένα μελλοντικό νυχτερινό σου "ταξίδι". Γιατί πάντα θα αναζητάς καινούριες εμπειρίες, τρόπους να ταξιδεύεις τις αισθήσεις σου!...

Περαστικά σας!

Είναι κάποιοι άνθρωποι που συμπαθείς. Είναι κάποιοι που αναγκαστικά τους ανέχεσαι. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που απλώς τους αγνοείς. Και όσο τους αγνοείς, τόσο πιο πολύ προκλητικοί γίνονται. Εισβάλλουν στην καθημερινή σου ζωή κατά τέτοιο τρόπο, προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή σου, προσπαθώντας να γίνουν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, προσπαθώντας να παραστήσουν το κέντρο του κόσμου.

Στην αρχή είναι φίλοι σου, σου ανοίγουν την καρδιά τους, σου λένε τα μυστικά τους, λένε πως σε καταλαβαίνουν. Σου παρουσιάζονται ως άνθρωποι με κάποιοες αδυναμίες, κακό παρελθόν, αποθημένα από την παιδική τους ηλικία, με κάποιες ιδιαιτερότητες που λένε πως έχουν αποδεχτεί. Περιμένουν να τους λυπηθείς, περιμένουν να τους μεταχειριστείς ιδιαίτερα. Εσύ όμως στη ζωή σου δεν έχεις μάθει να χαϊδεύεις τα αυτιά κανενός. Τους συμπεριφέρεσαι όπως ακριβώς και στους άλλους. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. 

Τότε από μέρους τους αρχίζει η αντίδραση. Μόλις εντοπίσουν ότι δεν τους ξεχωρίζεις ανάμεσα στους άλλους, όπως ήταν ο αρχικός τους σκοπός, προσπαθούν να σε αποσπάσουν. Μοιάζουν με έφηβους σε συναυλία, που στριμώχνονται στις μπροστινές σειρές, υψώνοντας παρακλητικά τα χέρια τους όσο πιο ψηλά γίνεται, μήπως καταφέρουν και "κλέψουν" μια ματιά από τον εκάστοτε τραγουδιστή ή τραγουδίστρια, επάνω στη σκηνή.

Εσύ συνεχίζεις να τους δέχεσαι, όπως και τους άλλους, χωρίς καμία ιδιαίτερη συμπεριφορά. Εκείνοι όμως έχουν στριμωχτεί αρκετά. Στις μπροστινές σειρές τους έχουν ποδοπατήσει. Τα χέρια τους πονέσανε από τη διαρκή ανάταση. Η φωνή τους βράχνιασε από τις παρακλήσεις του τύπου "πρόσεξέ με".

Και τότε, αρχίζει η μεταμόρφωση. Τα πικρόχολα, ειρωνικά χαμόγελα διαδέχονται τα υποκριτικά, ξεκινά η ειρωνία, η κόντρα, η άμυνα και η επίθεση. Η εφηβεία αντικαθίσταται από τον... "ανδρισμό"! Σαν ετοιμοπόλεμοι στρατιώτες που καραδοκούν στο μέτωπο τον εχθρό, έτσι καραδοκούν κι εσενα, να σε κρίνουν, να σε μειώσουν, να σε σχολιάσουν. "Αφού δε με λυπάσαι, τότε να με φοβάσαι", είναι το σύνθημά τους στον πόλεμο που κήρυξαν εναντίον σου.

Βλέπουν ότι ούτε αυτό σε αγγίζει. Δεν θα κάτσεις να ασχοληθείς με τέτοια άτομα.  Τους ξέρεις άλλωστε. Κάνεις υπομονή, κάνεις πως δεν ακούς, παραβλέπεις πολλά, για να μη χαλάσεις το κλίμα και στους άλλους που δεν φταίνε. Κατά βάθος τους λυπάσαι. Γι' αυτό και δεν αντιδράς. Τη λύπηση που νιώθεις γι' αυτούς εκείνοι τη μεταφράζουν σε δική σου αδυναμία. Σε νομίζουν χαζό, ότι δεν ξέρεις να μιλάς, ότι φοβάσαι... Μ' αυτή σου την συμπεριφορά, ουσιαστικά τους επιτίθεσαι κι εσύ, χωρίς ωστόσο να το γνώρίζεις! Γιατί όταν τους αγνοείς, τους τροφοδοτείς με περισσότερο θυμό. 

Και τότε, ξεκινά το σχέδιο Γ'. Αναζητώντας μια αφορμή, ασήμαντη ή όχι, βρίσκουν την ευκαιρία να θίξουν την προσωπικότητά σου, την εμφάνισή σου, την οικογένειά σου, τα πιστεύω σου.

Τότε αναγκάζεσαι να παίξεις το παιχνίδι τους. Ξεσπάς και τους τα λες έξω από τα δόντια. Δεν ξέρουν να μιλήσουν. Μόνο με τις λέξεις ξέρουν να παίζουν. Εσύ όμως είσαι καλύτερος. Σου λένε μια κουβέντα και λες δεκαπέντε! Κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως δεν αξίζει καν να κουβεντιάζεις μαζί τους. Χαμογελάς και λες "κρίμα". Η όλη φάση σου φαίνεται γελοία. Καταλαβαίνεις ότι δεν αξίζει να ασχοληθείς. Δεν έχεις καμία αξιόλογη προσωπικότητα μπροστά σου, παρα μόνο ένα κομπλεξικό άτομο, που δεν έχει με τίποτε άλλο να ασχοληθεί παρά μόνο με το τι κάνεις και τι δεν κάνεις. Το κόβεις εκεί. Το σταματάς. Δεν αξίζει τον κόπο.

Κι από εκεί και πέρα τους αγνοείς. Γελάς μαζί τους. Τους βλέπεις να κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να σου τραβήξουν την προσοχή, να σε κάνουν να ασχοληθείς και πάλι μαζί τους, έστω και έμμεσα! Για σένα, όμως, είναι αόρατοι. Είτε είναι εκεί, είτε δεν είναι, το ίδιο σου κάνει! Τους έχεις ρίξει στο περιθώριο, όπως τους αξίζει. Ό,τι και να κάνουν, πλέον, ό,τι και να πουν, δεν σε ενδιαφέρει καθόλου. Άντε, το πολύ πολυ καμιά φορά να χαμογελάσεις με τη γελοιότητα που τους διακατέχει.

Η συνείδησή σου, πεντακάθαρη! Οι άλλοι ξέρουν τι είσαι εσύ και τι είναι αυτοί. Αλλά και να μην ξέρουν, πάλι δε σε νοιάζει. Σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε. Όσο για αυτή την κατηγορία των ανθρώπων, το μόνο που μπορείς πια να τους ευχηθείς είναι: "Περαστικά σας... παίδες!"

Μια μέρα στην Αθήνα

"Mια μέρα στην Αθήνα, μπούχτισα τη ρουτίνα..." τραγούδησε κάποτε ο φίλτατος τραγουδοποιός Παύλος Σιδηρόπουλος! Και δεν είχε κι άδικο ο χριστιανός! Μιλάμε για την τρέλα σε όλο της το μεγαλείο! 

Σηκώνεσαι το πρωί να πας για δουλειά. Ανοίγεις το παράθυρό σου να δει λίγο ήλιο το καημένο το υπνοδωμάτιο και, παρόλο που έξω έχει 40 βαθμούς υπό σκιάν, η ατμόσφαιρα από το νέφος θυμίζει φθινοπωρινά πρωτοβρόχια. Και δεν φτάνουν όλα αυτά! Η κυρία στο επάνω πάτωμα τινάζει καμαρωτή καμαρωτή το χαλάκι της εισόδου. Κομμάτια από λάσπες και σκόνη έρχονται και προσγειώνονται με χάρη πάνω στα μαλλιά σου. "Δε βαριέσαι, αφού έτσι κι αλλιώς πάω για ντους", μονολογείς και κλείνεις το παράθυρο μετανιωμένος.

Το επόμενο μισάωρο σε βρίσκει καθισμένο στη θέση του οδηγού, να ξεκινάς να πας για δουλειά. Από τη μέσα μεριά του παραθύρου κρέμεται η ειδική θήκη που αγόρασες σε τιμή ευκαιρίας στο Telemarketing, με τον πρώτο φραπέ της ημέρας. Ενώ ξεπαρκάρεις ανοίγεις το ραδιόφωνο για να ενημερωθείς για την κίνηση στους δρόμους. Γιατι έτσι όπως κατάντησε το κυκλοφοριακό, μαζί με το δελτίο καιρού πάει σετάκι και το δελτίο κίνησης των κεντρικών αρτηριών της πόλης. Μμμ... για να δούμε, ποιος δρόμος θα έχει τη λιγότερη κίνηση σήμερα; Ποιον δρόμο θα επιλέξουμε; Α, μάλιστα, καλύτερα να πάω από Β. Σοφίας... Α, όχι, δεν κυκλοφορώ σήμερα στο δακτύλιο. Άσε, ας πάω περιμετρικά από Φιλολάου. Λες να έχει κίνηση; Μπα, όχι, τόσο άτυχος είμαι;

Και όμως, είσαι άτυχος! Η ουρά των αυτοκινήτων μπροστά σου, θυμίζει καλοκαιρινό drive in σινεμά. Κανείς δεν κουνιέται, κανείς δεν προχωράει! Και δεν είσαι ο μόνος! Όλη η Αθήνα είναι άτυχη σήμερα! Και κάθε μέρα! Γιατί δεν υπάρχει δρόμος χωρίς κίνηση. Ειδικά σήμερα που έχουν απεργία και τα λεωφορεία... άστα να πάνε! Εντάξει, μην αγχώνεσαι, έχεις ώρα ακόμη. Το 'χεις μάθει το κόλπο και σηκώνεσαι νωρίτερα. Αυτή τη φορά δεν θα αργήσεις όπως εχθές. Σβήνεις και τη μηχανή να μην καταναλώνεις καύσιμο. Έτσι κι αλλιώς, μέχρι να ανάψει το φανάρι, τρία τσιγάρα προλαβαίνεις να καπνίσεις. Ανοίγεις το παράθυρο να τινάξεις τη στάχτη σου ενώ αναρρωτιέσαι αν η ατμόσφαιρα μέσα στην καμπίνα του αυτοκινήτου σου λόγω του τσιγάρου είναι πιο αποπνικτική από... το απ' έξω. 

Κοιτάς αριστερά. Μια BMW σε κατάσταση πανικού. Ο οδηγός, ένας κουστουμαρισμένος μεσήλικας, με μαύρο κοστούμι, κατά πάσα πιθανότητα Armani, δείχνει βιαστικός. Με το ένα χέρι κρατάει το κινητό και με το άλλο κουνάει επιτακτικά τα χέρια του πάνω κάτω. Φαίνεται αναστατωμένος. Σίγουρα κάπου βιάζεται να πάει. Και δεν είναι και ο μόνος! Κάπου κάπου χτυπάει με τη γροθιά του την κόρνα. Λες κι αν κορνάρι θα φύγει πιο γρήγορα. Κι εκεί που τον κοιτάς κι έχεις χαζέψει, ξαφνικά γυρνάει και σε κοιτάει. Ανοίγει το παράθυρο να σου μιλήσει. "Τρέχει τίποτα; Τι κοιτάς, ρε;"

Γυρνάς το κεφάλι ντροπιασμένος από την άλλη μεριά. Πεζοδρόμιο. Πρωινή παρέλαση λογής λογής ανθρώπων. Όλοι πάνε γρήγορα, σαν τον Τσάρλι Τσάπλιν στις πρώτες του ταινίες. Τακούνια σφυροκοπούν το πλακόστρωτο, βήματα βαριά και ρυθμικά, άλλα πόδια τρέχουν... κανείς δεν πάει φυσιολογικά. Κάποτε κουτουλάνε και μεταξύ τους. Έχει πλάκα, σαν τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια στο λούνα παρκ. Μια γιαγιά που περνάει ανάμεσά τους, με το αναπηρικό βοήθημα τύπου "Π" και με ρυθμό χελώνας, είναι σαν τη μύγα μες στο γάλα. Ένας νεαρός πέφτει επάνω της στην προσπάθειά του να προλάβει το λεωφορείο στην παρακάτω στάση. "Σιγά, καλέ γιαγιά! Δεν σου έχουν πει ότι υπάρχουν και γηροκομεια; Πού πας τέτοια ώρα με το ένα πόδι στο λάκκο;" Η γιαγιά σταματάει. Το βλέμμα της γυρνάει κατ' ευθείαν επάνω σου γεμάτο απορία. Κι εσύ σηκώνεις τους ώμους σου αδιάφορα σαν να της λες "εγώ δεν ξέρω τίποτα...!"

Ενώ δυναμώνεις το ραδιόφωνο γιατί παίζει το καινούριο της Βανδή (τι, μέσα σ' όλα είμαστε, τι μας πέρασες;) άξαφνα σου την πέφτουν από παντού. Από το μπροστινό παρπρίζ κάποιος σου σηκώνει τους γυαλοκαθαριστήρες και ξεκινά να σου πλένει τα τζάμια. Από το πίσω τζάμι το ίδιο, στο παράθυρό σου έρχεται μια αθίγγανη με δυο μωρά στην αγκαλιά και ένα στην κοιλιά, και σου απλώνει το χέρι κοντά στο πρόσωπό σου. Από το παράθυρο του συνοδηγού έρχεται ένας τύπος, φορτωμένος σαν λατέρνα, να σου πουλήσει λογής λογής πράγματα. "Έλα, κύριος, έκο καλάμι ψαρέματος, ραντιοφονάκι τζέπης, έκο και φορτιστή γκια το κινητό σου!" Στο τέλος, παίρνεις ένα αρωματάκι αυτοκινήτου από ντροπή. Δίνεις και στην αθίγγανη 50 λεπτά, κι ακόμη 50 σ' αυτούς που σου έπλυναν τα τζάμια. Σε κοιτούν απορημένα. "Ευρώ ολόκληρο δεν έχεις;" Ξεχάσανε κάποτε που σου έλεγαν ευχαριστώ με το κατοστάρικο! Τώρα θέλουν και ολόκληρο ευρώ! Αυτό μας έλειπε! Με ένα ευρώ παίρνεις σάντουιτς στο διάλειμμα από την κυρία Σουλτάνα στο κυλικείο του κάτω ορόφου, στη δουλειά! Ορίστε μας!

Στο μεταξύ, το φανάρι έχει ήδη ανάψει πράσινο. Συνειδητοποιείς ότι μπροστά σου δε υπάρχει κανένα αυτοκίνητο και οι οδηγοί από πίσω σου, σου κορνάρουν να ξεκινήσεις. Ανάβεις τη μηχανή, βάζεις πρώτη, και... ώπ! Πορτοκαλί και κόκκινο! Μένεις εκεί ξέροντας ότι θα περάσεις τα επόμενα λεπτά, μέχρι να ξανανάψει το φανάρι, κοιτώντας από τους καθρέφτες τα... παράσημα της ανοιχτής παλάμης που σου απονέμουν! Χαμηλώνεις το ράδιο, μαζί με το κεφάλι σου και παριστάνεις ότι ψάχνεις κάτι στο ντουλαπάκι, ενώ ρίχνεις κλεφτές ματιές στο φανάρι, έχοντας την πρώτη ταχύτητα σε ετοιμότητα και το ντεμπραγιάζ πατημένο.

Επιτέλους πράσινο, και ξεκινάς! Κάποιος πάει να στη βγει από το πλάι. "Πού πας, ρε Καραγκιοζόπουλε; Είμαι από δεξιά!"... "Άντε ρε! Πήγαινε σπίτι σου μην πάει κάνας άλλος!"... "Τι είπες, ρε! Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;"... "Ναι, ρε! Ξέρω! Πέρναγα από τη Συγγρού χθες και σε είδα μαζί με τις υπόλοιπες"... "Τώρα θα σου δείξω εγώ πόσα απίδια βάνει ο σάκος!"... Σταματάς στην άκρη του δρόμου και επιδεικνύεις τις... υβριστικές σου ικανότητες. Αφού εκτονωθείς από την πρωινή ένταση, ευχαριστείς τον άλλον για το ξέσπασμα, και συνεχίζεις κανονικά το δρομο σου, σαφέστατα πιο ήρεμος! Ωραία, το αρωματάκι μας το αγοράσαμε, τα τζάμια μας τα πλύναμε, το καυγαδάκι μας το κάναμε, ώρα για δουλειά τώρα... μα... τι ώρα πήγε; Πω πω! Έχεις αργήσεις είκοσι ολόκληρα λεπτά. Ας ελπίσουμε ότι η στρίγγλα η προϊστάμενη δεν θα έχει φτάσει ακόμη! Ποιος την ακούει πάλι πρωί πρωι...!

Ωραία, φτάσαμε! Και τώρα; Καλά φτάσαμε, αλλά πού παρκάρουμε; Σου 'ρχονται στο μυαλό οι στίχοι του Κηλαηδόνη "Αν κοιμηθώ νωρίς, θα σηκωθώ νωρίς, θα ξεκινήσω νωρίς, και θα παρκάρω νωρίς. Αν κοιμηθώ αργά, θα σηκωθώ αργά, κι όταν θα ψάχνω για θέση θα 'ναι αργά!" Μα έλα που εσύ κοιμήθηκες νωρίς, σηκώθηκες νωρίς, ξεκίνησες νωρίς αλλά έφτασες αργά και δεν βρίσκεις θέση πουθενά! Αφού κάνεις δέκα κύκλους γύρω από το τετράγωνο, πας και το βάζεις μέσα στο ιδιωτικό πάρκινγκ του κυρ Μιχάλη, που σ' έχει πάρει μυρωδιά και στέκεται ήδη στην είσοδο, περιμένοντάς σε και τρίβοντας ευχαριστημένος τα χέρια του. Άλλα 10 ευρώ κάνουν φτερά. Του δίνεις τα κλειδιά, κλείνεις με δύναμη την πόρτα και... ο καφές πέφτει από την πρωτοποριακή του "παραθυροθήκη" και χύνεται πάνω στο κάθισμα. Μα, είναι δυνατόν να την παθαίνεις κάθε μέρα; "Κυρ Μιχάλη, κάνε και ένα εσωτερικό πλυσιματάκι", του λες και του δίνεις άλλα 5 ευρώ. 

Πέντε πέντε τις ανεβαίνεις και τις σκάλες μέχρι να φτάσεις στο γραφείο σου. "Καλημέρα, κυρία προϊσταμένη, στις ομορφιές σας σήμερα..." της λες αφού εννοείται ότι έφτασε πριν από σενα, αλλά δεν πιάνει το κόλπο. Το βλέμμα της μαχαίρι κατευθείαν στην καρδιά. Τι να της πεις τώρα; "Κάτσε τώρα γρήγορα, να χτυπήσω κάρτα, τι ήρθα στην Αθήνα και άφησα την Άρτα..." είναι οι μόνοι στίχοι που σου έρχονται αυτή τη στιγμή, από τα σοφά Ημισκούμπρια.

Αχ, Αθήνα πονεμένη... Όλοι μαζί σου τα βάζουμε, όλοι σε κατηγορούμε, για όλα εσύ φταις! Αλλά κανένας μας δεν σε αποχωρίζεται! Είμαστε όλοι εκεί, βασανιζόμαστε κάθε μέρα στο λεκανοπέδιό σου, αλλά όταν έρχεται η νύχτα, αποκτάς μια όψη μαγική, μεθυστική, που μας θολώνει το μυαλό και σε αγαπαμε... τουλάχιστον μέχρι το επόμενο ξημέρωμα!