Ακούς για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ακούς για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Ακούς για τη ρύπανση από τα αυτοκίνητα. Και ακούς και τους συγκοινωνιολόγους να μας αποκαλούν Ελληνάρες, καλοπερασάκηδες, αυτοκινητάκηδες... Άσε που και η βενζίνη έχει πάει στο Θεό... Και λες "ε, ας κάνω κάτι κι εγώ, σαν μονάδα". Και αποφασίζεις να φύγεις διήμερο χωρίς το αυτοκίνητό σου. Να συμβάλλεις κι εσύ στο... "αποπήξιμο" της Εθνικής Οδού. Και αποφασίζεις να ταξιδέψεις με τον προαστικό. Πληρώνεις 5 ευρουλάκια από το υστέρημά σου και ξεκινάς για Κόρινθο... Απολαμβάνεις μια χαρά το ταξίδι, κι ενώ κοιτάς απ' το παράθυρο, χαμογελάς σαρκαστικά βλέποντας τους οδηγούς των αυτοκινήτων δίπλα, στο δρόμο, να περιμένουν μέσα σε ατέλειωτες ουρές, στα διόδια.
Κι όμως, η επιστροφή δεν είναι όπως ακριβώς η μετάβαση... Γιατί, ενώ στέκεσαι υπομονετικά στη στάση της Κορίνθου περιμένοντας τον επόμενο συρμό, αντί αυτού έρχεται μια κονσέρβα με τέσσερα βαγόνια που ξεχειλίζει από κόσμο και βαλίτσες! Και δεν μπορείς όχι να κάτσεις, αλλά ούτε και να σταθείς. Ο ένας κυριολεκτικά πατάει τον άλλο! Και το επόμενο δύωρο σε βρίσκει όρθιο, κακομοιριασμένο, με πατημένα πόδια και τσακισμένα νεύρα! Κι αυτή τη φορά, κοιτάζοντας έξω, στο οδικό δίκτυο, αν φυσικά βρίσκεσαι κοντά στο παράθυρο και δεν υπάρχει καμία μασχάλη να σε εμποδίζει να γυρίσεις το κεφάλι, ζηλεύεις τους άλλους οδηγούς, τους πηγμένους στην κίνηση και την ταλαιπωρία. Αυτοί, τουλάχιστον κάθονται!!!
Και ερωτώ: Ενώ οι ιθύνοντες καλώς έχουν προβλέψει δρομολόγια κάθε μία ώρα, γιατί βάζουν τόσο λίγα βαγόνια ενώ η ζήτηση είναι μεγάλη; Οεο; Τι θα κόστιζε, άραγε να διπλασιάσουν τον αριθμό των βαγονιών; Άλλωστε, οι σταθμοί το επιτρέπουν! Ο κάθε συρμός, μπροστά στην αποβάθρα των επιβατών μοιάζει με κουτσουλιά σε πεζοδρόμιο!
Έλεος πια! Κάνουν κάτι καλό σ' αυτό το κράτος, και το αφήνουν ανολοκλήρωτο, να υπολειτουργεί κάτω από την ανοχή του κόσμου, του απλού επιβατικού κοινού, που ψάχνει εναλλακτικούς τρόπους διαφυγής απ' την πρωτεύουσα... Αλλά για πόσο ακόμη θα ανεχόμαστε; I wonder...
