Θες να κάνεις πολλά στη ζωή σου! Όπως όλοι, κι εσύ έχεις όνειρα, φιλοδοξίες, βλέψεις. Θέλεις να ζήσεις όπως σου αρέσει. Θες να κάνεις πράγματα για σένα, θες να είσαι ελεύθερος... Μα, αναρρωτιέμαι, αλήθεια θες; Είσαι σίγουρος; Όχι, μη βιάζεσαι να απαντήσεις καταφατικά. Γιατί στην πραγματικότητα δεν θες! Μη δικαιολογείσαι, μη μου λες "δεν μπορώ". Διότι δεν υπάρχει "δεν μπορώ", υπάρχει "δεν θέλω"!
Ελεύθερη σκέψη και βούληση δεν ξέρεις καν τι είναι! Κι ενώ πιστεύεις ότι είσαι ανεξάρτητος, στην πραγματικότητα είσαι έρμαιο του περίγυρού σου! Κάθεσαι και δίνεις στον καθένα το δικαίωμα του τι κάνεις και τι δεν κάνεις. Όλοι γνωρίζουν τις κινήσεις σου μέσα στην ημέρα. Σε όλους χτυπάς αναφορά. "Ευπειθώς αναφέρω ότι σήμερα το πρωί ξύπνησα στις 7, πήγα στη δουλειά, το μεσημέρι έφαγα πατάτες, συνάντησα τον τάδε φίλο μου το απόγευμα και πήγαμε για καφέ στην δείνα καφετέρια, το βράδυ είδα τηλεόραση και έπεσα για ύπνο στις 12". Δεν κρατάς τίποτα για τον εαυτό σου. Πρέπει όλοι να ξέρουν τα πάντα! Όλοι είναι μέρος της ζωής σου. Δεν έχεις πια προσωπική ζωή.
Και τότε αρχίζει η κριτική. Σε ζώνουν από παντού. Σε κρίνουν για την κάθε σου κίνηση. Γιατί εκεί ενήργησες έτσι, γιατί εδώ δεν έκανες αυτό, γιατί εκεί δεν έκανες εκείνο... Είσαι πάντα λάθος. Όλα αυτά σε καταπιέζουν, σου σπάνε τα νεύρα. Αλλά είναι αργά για να χτυπήσεις το χέρι σου στο τραπέζι. Δεν έχεις, βλέπεις, το θάρρος, εσύ έχεις δώσει το δικαίωμα! Κι αυτό να κάνεις, θα είσαι πάλι λάθος. Δεν αντέχεις την κριτική, όμως. Πρέπει με κάποιον τρόπο να αμυνθείς. Σε συγκεκριμένες καταστάσεις, λοιπόν, που ασχολούνται μαζί σου και σε κρίνουν, αρχίζεις να παρουσιάζεσαι σαν θύμα! Όλοι οι υπόλοιποι φταίνε εκτός από σένα. Καλύπτεις τα λάθη σου και προσθέτεις λάθη στους άλλους, για να εξιλεωθείς. Για να γίνει η κριτική του περίγυρού σου πιο ανώδυνη. Αφού ανακατεύονται στη ζωή σου, τουλάχιστον να είναι παρόντες χαϊδεύοντάς σου τ' αυτιά.
Και τότε, διώχνεις από κοντά σου τα άτομα που αγαπάς. Αυτό σε σκοτώνει ακόμη περισσότερο. Ακόμη και να θες πίσω τα αγαπημένα σου πρόσωπα, ξανά στη ζωή σου, δεν μπορείς να τα φέρεις! Γιατί πάλι καλείσαι να δώσεις αναφορά! Θα σε πουν και χαζό! Με τόσα που έχεις πει για να... καλύψεις τις λαδιές σου, δεν σε παίρνει! Έτσι συνεχίζεις να μην έχεις το θάρρος να αντιδράσεις. Είσαι ακόμα εκεί, έρμαιο του περίγυρού σου. Το παίζεις σκληρός, δεν σε νοιάζει τίποτα. Στην πραγματικότητα, όμως, είσαι δυστυχισμένος. Κι αυτοί, είναι ακόμη εκεί, να υποκινούν τα νήματά σου! Γιατί είσαι μαριονέτα.
Κι εγώ σε ρωτάω: Πότε όλοι αυτοί, που με τόση άνεση κι ευκολία σε κάνουν ό,τι θέλουν, πήραν ποτέ τη γνώμη σου για κάτι που αφορά τη δική τους ζωή; Πότε σου έδωσαν το δικαίωμα να τους κρίνεις; Πότε σου επέτρεψαν να ανακατευτείς σε κάτι δικό τους; Ποτε! Όσες φορές πήγες, έστω και απλά να πεις τη γνώμη σου για κάτι, σε αποστόμωσαν! Γιατί είναι δική τους η ζωή, όχι δική σου! Όλοι αυτοί, που ζητάς τη γνώμη και την έγκρισή τους για θέματα που στην πραγματικότητα δεν τους αφορούν, έχουν φτιάξει τη ζωή τους όπως εκείνοι θέλουν, χωρίς να σε ρωτήσουν. Δεν τους νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι, έκαναν τις δικές τους επιλογές! Κι έχουν εσένα να ασχολούνται, για να περνάει η ώρα!
Τώρα λοιπόν είσαι μόνος. Μονάχα σ' εκείνους στηρίζεσαι. Δεν σου έμεινε τίποτε άλλο. Τώρα είναι αργά; Ίσως. Αλλά πάντα υπάρχει ο χρόνος να ξαναρχίσεις με καινούρια δεδομένα, που δεν θα αφορούν κανέναν άλλο εκτός από σένα. Ξύπνα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου